பிரிட்டிஷ் ஆசிய தியேட்டரின் எழுச்சி

பிரிட்டிஷ் ஆசிய தியேட்டர் ஒரு சுவாரஸ்யமான குறுக்கு வழியில் உள்ளது.

பிரிட்டிஷ்-பிறந்தவராக இருப்பது எப்படி என்பது பற்றி ஆசியர்களால் எழுதப்பட்ட, நிகழ்த்தப்பட்ட மற்றும் பார்க்கப்பட்ட நாடகங்களின் வெளிப்படையான வெளிப்படையான பிரதிநிதித்துவம் உள்ளது.

ஆயினும்கூட பிரிட்டிஷ் மற்றும் ஆசிய கலாச்சார தாக்கங்களை இணைக்கும் நாடகத்திற்கான இடம் மெதுவாக அங்கீகரிக்கப்பட்டு வருகிறது.

வெள்ளை பிரிட்டிஷ் பார்வையாளர்களை அந்நியப்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, பிரிட்டிஷ் ஆசிய தியேட்டர் அவசரமாகவும் மேற்பூச்சாகவும் இருப்பதை சமாளிக்கிறது.

அவை அரசியல் துறையில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் பிரச்சினைகளை ஆராய்ந்து விசாரிக்கின்றன, மேலும் சமகால சமுதாயத்தை ஒட்டுமொத்தமாக பாதிக்கின்றன. அதாவது, பன்முககலாச்சாரவாதம் மற்றும் அடையாளம், மதம் மற்றும் கலாச்சாரம், ஒரே மாதிரியானவை மற்றும் இனவெறி, மற்றும் அவை இன்று, அல்லது அர்த்தப்படுத்தாமல் இருக்கலாம்.

நாடகத்தின் மற்றும் நாடக எழுத்தின் பிரிட்டனின் வளமான பாரம்பரியம் எப்போதுமே செல்வாக்கு மிக்க நாடகங்களைத் தயாரித்து வருகிறது, ஆனால் முதல்முறையாக, ஆசிய செல்வாக்கு தெளிவாக உள்ளது. இந்த நாடக எழுத்தாளர்கள் பதின்ம வயதினரின் பிற்பகுதியில் அல்லது இருபதுகளின் ஆரம்பத்தில் மட்டுமே உள்ளனர். அவர்களில் பலர் பெண்கள். அவர்களில் பலர் குறைந்த சமூக-பொருளாதார பின்னணியைச் சேர்ந்தவர்கள்.

DESIblitz கடந்த தசாப்தத்தின் மிகவும் செல்வாக்குமிக்க பிரிட்டிஷ் ஆசிய தியேட்டர் நாடகங்களைப் பார்க்கிறது:

குர்பிரீத் கவுர் பட்டி, பெஹ்தி (2004)

பொருள் அவமதிப்பு பஞ்சாபியில், பெஹ்தி பர்மிங்காம் ரெபர்ட்டரி தியேட்டரில் அறிமுகமானபோது உள்ளூர் சீக்கிய தலைவர்களின் வன்முறை எதிர்ப்புக்கள் மற்றும் கலவரங்களைத் தூண்டியது.

இது அவர்களின் மதத்தை கடுமையாக பாதிக்கும் என்று கண்டறியப்பட்டது. நாடகத்தின் பெரும்பகுதி ஒரு சீக்கிய குருத்வாராவில் நடைபெறுகிறது, மேலும் கற்பழிப்பு, உடல் ரீதியான துஷ்பிரயோகம் மற்றும் கொலை சம்பந்தப்பட்ட குறிப்பாக சர்ச்சைக்குரிய காட்சியை உள்ளடக்கியது.

விமர்சகர் ஹெலன் கிராஸ் ஒரு பிரிட்டிஷ் வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர் மற்றும் சீக்கியர், மதத்தில் காணப்படும் பாசாங்குத்தனத்தை வெளிக்கொணரும் திறனுடன் எழுதுகிறார் என்று வலியுறுத்தினார்:

"இது சரியான இடங்களில் தாக்குதல், சீற்றம், இரத்தவெறி மற்றும் கோபம் ... [மற்றும்] மிகவும் முக்கியமானது," என்று அவர் மேலும் கூறினார்.

இந்த நாடகம் பன்முக கலாச்சார பிரிட்டனில் மத உணர்திறன் எந்த அளவிற்கு முக்கியத்துவம் பெற வேண்டும் என்பது பற்றிய விவாதங்களை கொண்டு வந்தது. மேலும், பிரிட்டிஷ் பிறந்த ஆசியர்கள் புலம்பெயர்ந்த ஆசியர்களை விட 'குறைந்த மதத்தவர்கள்'?

இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு பட்டி தலைமறைவாக கட்டாயப்படுத்தப்பட்டதால் நாடகம் ரத்து செய்யப்பட்டது. ஆயினும் 2010 இல், இது இறுதியாக லண்டனில் மீண்டும் அரங்கேற்றப்பட்டது. அவதூறு வாதம் இனி நாடகங்களை தணிக்கை செய்யவோ அல்லது ரத்து செய்யவோ இல்லை.

அனுபமா சந்திரசேகர், இலவச வெளிச்செல்லும்… (2007)

இந்தியாவின் சென்னையில் பிறந்து வளர்ந்த ஒரு இளம் நாடக ஆசிரியர் சந்திரசேகர். இந்த நாடகத்தின் மூலம் ஆசியர்கள் தங்கள் மூதாதையர் தாயகத்தில் பிறந்து வாழ்ந்து வருவது கூட ஆசிய அடையாளத்தை அழுத்தும் மேற்கு நாடுகளின் தாக்கங்களிலிருந்து துண்டிக்கப்படவில்லை என்பதை அவர் நிரூபிக்கிறார்.

இந்த நாடகம் மேற்கத்திய தொழில்நுட்பத்தை இந்தியா ஏற்றுக்கொள்வதற்கும் பாரம்பரிய விழுமியங்களை பின்பற்றுவதற்கும் உள்ள முரண்பாட்டை ஆராய்கிறது.

தீபா ஒரு உயர் சாதிக்கும் பெண், ஆர்வத்துடன் தனது காதலனுடன் ஒரு மொபைல் போனில் உடலுறவு கொண்டார்.

வீடியோ கிளிப்புகள் பரவும்போது, ​​இந்தியாவின் பாலியல்-இரட்டை தரநிலை சிறப்பிக்கப்படுகிறது. தொடர்ந்து வரும் அவமானம் தீபா மீது விழுகிறது, அவளுடைய ஆசிய காதலன் அல்ல.

நவீனத்துவத்திற்கும் பாரம்பரியத்திற்கும் இடையில் ஆசிய கலாச்சாரம் எவ்வாறு கிழிந்துள்ளது என்பதையும், பிரிட்டிஷ் பிறந்த ஆசியர்கள் ஒரு பிரிட்டிஷ் மற்றும் ஆசிய அடையாளத்தை எவ்வாறு சீரமைக்க போராடக்கூடும் என்பதையும் இந்த நாடகம் ஆராய்கிறது.

டேவிட் எட்கர், எதிரொலி சோதனை (2008)

எதிரொலி சோதனை பல்வேறு தேசங்களின் ஒரு வகுப்பை ஆங்கில மொழியையும் பிரிட்டிஷ் கலாச்சாரத்தையும் கற்பிக்கும் ஒரு அர்ப்பணிப்பு ஆசிரியரைப் பற்றியது, எனவே அவரது மாணவர்கள் குடியுரிமை தேர்வில் தேர்ச்சி பெற முடியும்.

இந்த நாடகம் வேறுபட்டது, இது ஒரு வெள்ளை பிரிட்டிஷ் வயதானவரால் எழுதப்பட்டது, அவர் ஏற்கனவே ஒரு வெற்றிகரமான அரசியல் நாடக ஆசிரியராக நிறுவப்பட்டுள்ளார்.

விமர்சகர் சார்லஸ் ஸ்பென்சர் இந்த நாடகம் பெரிய அரசியல் கேள்விகளைக் கையாளுகிறது என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது: “பிரிட்டிஷ் தன்மை தீவிர இஸ்லாமுடன் ஒத்துப்போகிறதா? நாம் பிரிக்கப்படுவதற்கு தூக்கமா? பன்முககலாச்சாரவாதத்தின் கருத்து பகிரப்பட்ட அடையாளத்தின் சாத்தியத்தைத் தடுக்கிறதா? ”

பிரிட்டன் மேலும் முறிந்த நிலையில், இந்த நாடகம் ஒரு சரியான நேரத்தில், நகைச்சுவையான மற்றும் விமர்சிக்கும் பார்வை ஆகும், இது போன்ற கேள்விகளால் பிரிட்டிஷ் தன்மையை வரையறுக்கும் தி ஹோம் ஆபிஸின் தற்போதைய பிரச்சாரத்தைப் பாருங்கள்: வெல்ஷ் சட்டமன்றத்தில் எத்தனை உறுப்பினர்கள் உள்ளனர்?

தனிகா குப்தா, வெள்ளை பையன் (2008)

மிகவும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட பிரிட்டிஷ் ஆசிய நாடக ஆசிரியரால் எழுதப்பட்ட இந்த நாடகம் பன்முக கலாச்சாரத்தையும் தேசிய அடையாளத்தின் பற்றாக்குறையையும் வேறு நிலைப்பாட்டில் இருந்து ஆராய்கிறது; ஒரு வெள்ளை பையன்.

ஒரு உள்-நகர லண்டன் பள்ளியில், வெள்ளை தோல் உங்களை சிறுபான்மையினராக வைக்கிறது. ரிக்கி தனது இனப் பள்ளித் தோழர்களை, குறிப்பாக ஜமைக்கா விக்டரைப் போற்றுகிறார், ஆதரிக்கிறார், ஆனால் விக்டர் வாதிடுகிறார்: "நீங்கள் லிங்கோவைக் கற்றுக்கொள்வதால், அது உங்களை எங்களில் ஒருவராக ஆக்காது!"

இந்த நாடகம் உண்மையில் வெள்ளை சிறுவர்கள் தான் அவர்கள் யார் என்ற நிச்சயமற்ற தன்மையால் மிகவும் பாதிக்கப்படுகிறார்கள் என்று கூறுகிறது.

அதிஹா சென் குப்தா, பாத்திமா என்ன செய்தார்… (2009)

இது குப்தாவின் முதல் முழு நீள தனி நாடகம், இது பதினேழு வயதிலேயே ஹாம்ப்ஸ்டெட்டின் புதிய எழுத்து விழாவால் நியமிக்கப்பட்டது. நாடகம் மிகவும் இலகுவான வகுப்பறை காட்சியுடன் தொடங்குகிறது, இதில் ஒரு பன்முக கலாச்சார நண்பர்கள் குழு அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் மதங்கள், உச்சரிப்புகள், கலாச்சாரங்கள் மற்றும் தோல் நிறம் ஆகியவற்றை வேடிக்கை பார்க்கிறார்கள்.

பாத்திமா வணிகர் முஸ்லீம் ஸ்டீரியோடைப்ஸை மீறுகிறார். அவள் புகைபிடிக்கிறாள், குடிப்பாள், பார்ட்டிகள், மற்றும் ஒரு வெள்ளை காதலன் இருக்கிறாள். பின்னர், தனது பதினெட்டாம் பிறந்தநாளை முன்னிட்டு, எந்த வார்த்தையோ எச்சரிக்கையோ இல்லாமல், அவள் ஹிஜாப்பை ஏற்றுக்கொள்கிறாள். இந்த ஒரு எதிர்மறையான நடவடிக்கை பிரிட்டிஷ் மக்கள் ஹிஜாப்பை எவ்வாறு பார்க்கிறார்கள் என்பதை ஆராய உதவுகிறது.

இது பெண்களை அடக்குவதால் தாக்கப்படுகிறதா, அல்லது அவ்வாறு செய்வது இஸ்லாத்தைப் பற்றிய அறியாத பார்வையைக் காட்டுகிறதா? இது ஒரு கலாச்சார அல்லது மத ஆடை?

ஒரு நாடகம் நிச்சயமாக ஒரு சுதந்திரமான மற்றும் ஏற்றுக்கொள்ளும் பன்முக கலாச்சார சமுதாயத்தின் கருத்தை விமர்சிக்கிறது, ஏனெனில், திடீரென்று, அவளுடைய நண்பர்கள் மற்றும் குடும்பத்தினருக்கு அவள் இனி அவள் என்று நினைத்தவர்கள் இல்லை. அவரது தாயார் அவளை ஒரு "அடிப்படைவாத பிந்தைய பெட்டி" என்று அழைக்கிறார், அவரது ஐரிஷ் காதலன் அதைத் தலையில் இருந்து கிழித்தெறிய முயற்சிக்கும்போது வன்முறைக்குத் தள்ளப்படுகிறார், மேலும் ஒரு பாக்கிஸ்தானிய பிரிட்டிஷ் நண்பர் பாத்திமாவின் முடிவை பெண்கள் சுதந்திரத்திற்கான போராட்டத்திற்கு காட்டிக் கொடுப்பதாகக் கருதுகிறார்.

ஆலியா பானோ, நிழல்கள் (2009)

பானோ மற்றொரு நம்பமுடியாத இளம் நாடக ஆசிரியர், அவர் தனது முதல் நாடகத்தை ராயல் கோர்ட் இளம் எழுத்தாளர்கள் விழாவால் நியமித்தார். நிழல்கள் தனது இருபதுகளில் ஒரு பிரிட்டிஷ் ஆசிய முஸ்லீம் பெண்ணைப் பற்றியது.

அவர் பல்கலைக்கழக படித்த நிகழ்வு அமைப்பாளர், சப்ரினா என்று அழைக்கப்படுகிறார். அவள் லண்டனில் வசிக்கிறாள், அன்பைத் தேடுகிறாள். நாடகத்தின் போக்கில் சப்ரினா மேலோட்டமாக அதிநவீன அலி மற்றும் அதிக பக்தியுள்ள மற்றும் பாரம்பரிய ரெசா ஆகியோருக்கு இடையே தேர்வு செய்ய வேண்டும். இது கிட்டத்தட்ட அவரது பிரிட்டிஷ் அடையாளத்திற்கும் அவரது முஸ்லீம் அடையாளத்திற்கும் இடையில் தேர்ந்தெடுப்பது போன்றது.

இருப்பினும், சார்லஸ் ஸ்பென்சர் சுட்டிக்காட்டியுள்ளபடி, இந்த நாடகம் உண்மையில் ஒரு பெருங்களிப்புடைய நினைவூட்டலை வழங்குகிறது: "அனைத்து முஸ்லிம்களும் ஜிஹாதி முல்லாக்கள் அல்ல."

பகோவின் உண்மையான வெற்றி பக்தியுள்ள இஸ்லாத்தின் அனுதாபமான படத்தை சித்தரிப்பதில் உள்ளது. ரேசாவுக்கு வன்முறைக்கு நேரமில்லை, ஆங்கிலம் மற்றும் இஸ்லாத்தை பின்பற்றுபவர் என்று கருதப்பட விரும்புகிறார்.

மிக சமீபமாக, ஹார்லஸ்டன் ஹை ஸ்ட்ரீட் அபிஷேக் மஜும்தார் எழுதியது, லண்டனின் ஜாக்டாவ் தியேட்டரில் தயாரிப்பில் ஒரு புதிய நாடகம். இங்கிலாந்தின் கலாச்சார தலைநகரான லண்டனில் ஒரு வாழ்க்கை, வாழ்க்கை மற்றும் வீட்டை உருவாக்க மூன்று முதல் மற்றும் இரண்டாம் தலைமுறை பாகிஸ்தான் குடியேறியவர்கள் முயற்சிக்கின்றனர். இது ஜூன் 4-22, 2013 க்கு இடையில் உற்பத்தியில் உள்ளது.

பிரிட்டனில் தியேட்டர் மிகவும் மாறுபட்டதாகவும் தொலைநோக்குடையதாகவும் மாறி வருகிறது. ஆனால் பிரிட்டிஷ் ஆசியர்கள் தானே ஆர்வமாக இருக்கிறார்களா? அல்லது பெரும்பாலும் சர்ச்சைக்குரிய இந்த நாடகங்கள் தீங்கு விளைவிக்கும் மற்றும் விரும்பத்தகாதவையா?

பிரிட்டிஷ் ஆசிய தியேட்டர் பல ஆண்டுகளாக மிகப் பெரிய அளவில் வளர்ச்சியடைந்துள்ளது, உள்ளூர் ஆசிய சமூகங்கள் மற்றும் முன்னோக்குகள் குறித்த சமூக-அரசியல் நுண்ணறிவை அம்பலப்படுத்தும் திறன் வியக்க வைக்கிறது.

அது எதை விரும்புகிறது, எப்படி விரும்புகிறது என்று சொல்வதற்கு பயமில்லை, அந்த காரணத்திற்காக மட்டுமே இந்த நாடகங்கள் விமர்சகர்களிடமிருந்தும் பார்வையாளர்களிடமிருந்தும் பாராட்டுக்களைப் பெற்றுள்ளன.